hier ben ik eerder geweest
dit voortdurend terugkeren
naar waar we verschenen
het voornemen verlopen
en nog maar drie dagen om
dit nauwelijks leesbare afscheid te nemen
kijk hoe alles drijft
ik klaag een keuze aan
een tweestrijd
in kapitale letters
smeekbeden op de tast
banen zich een weg
in alle vroegte
wachten een geschonden liefkozing af
of een voorschot
waarin we in het uiterste geval
samen worden ondergebracht
tot het voorjaar zich hervat
breek ik
mijn allerlaatste huizen af
lang geleden
dat de tijd ging liggen
en de vloer kreunde
onder binnenvallend licht
ik oefen
een thuiskomst
trek me terug
in de botten
van een knellende stad
smacht naar een toon
die op zichzelf staat
daar opnieuw
de onderkant van zijn
of een achtergelaten vergezicht
(nu niet
van plaats
veranderen)
ik wacht
blijf ijl blijf leeg
en buiten fluit een man
tegen de nacht
Opnieuw een fijne samenwerking met kunstenares Gea Zwart.
Een combinatie van mijn woord met haar beeld.
ik tastte
naar mijn vroegste thuis
trof een vloer vol negatieven
en jouw vleugels
aan de wand
te drogen
nu vrees ik het toerental
van de schrammen
die zich voegen
ik pel je hartslag van de muren
bedek je ogen met een kleed
ik wit je stem
terwijl ik weet
dat dit huis ons altijd
zal onthouden
ik voel de jaren die niet passen en het slippen van
de grond en de meeuwen – die niet langer
voor me spreken – werden uit de lucht gegrepen
kunnen amper hun regen nog bedwingen
de rode kunststof sterren kauwen op mijn vragen
niet wetend waarheen laat staan waarom ze zijn
te luid voor het horen tikken van de stilte
zo is het altijd geweest
dit donker moet verzonnen zijn
het is niet zo lang geleden dat ik een storm opstak
nu lig ik voor het rapen weet dat mensen werkelijk
kunnen breken de waanzin is in iedereen en tegen
de binnenkant van een oorlog is niets bestand
nog even en ik hervat mijn vallen
en de onnoemelijke behoefte aan het bijeenroepen
van een winter het stillen van een landschap
en het afscheid van ons gelijk
hier leg ik mijn wijzers af en vlecht me in op de
hartslag van grijsgeworden bomen luid geluidloos
luister – want als er niet meer wordt gesproken
dan zeg ik je het meest
(Voor Arthur Jaspers)
aan de schemerende gracht
hapert een man
gewikkeld in vroeger
en niemand streelt hem door zijn haren
hij wiegt
zijn verliezende lijf
op de maat van passanten – breekt
de laatste dagen van dit zo besloten feest
waarop iedereen te vroeg ging slapen
en sinds de kruisen binnenstromen
verkruimelt hij – de laatste bomen
barst
nooit meer
in bloemen uit
Julian Grey maakte deze bijzondere animatie op het gedicht ‘Forgetfulness’ van Billy Collins.
Forgetfulness
The name of the author is the first to go
followed obediently by the title, the plot,
the heartbreaking conclusion, the entire novel
which suddenly becomes one you have never read,
never even heard of,
as if, one by one, the memories you used to harbor
decided to retire to the southern hemisphere of the brain,
to a little fishing village where there are no phones.
Long ago you kissed the names of the nine Muses goodbye
and watched the quadratic equation pack its bag,
and even now as you memorize the order of the planets,
something else is slipping away, a state flower perhaps,
the address of an uncle, the capital of Paraguay.
Whatever it is you are struggling to remember,
it is not poised on the tip of your tongue,
not even lurking in some obscure corner of your spleen.
It has floated away down a dark mythological river
whose name begins with an L as far as you can recall,
well on your own way to oblivion where you will join those
who have even forgotten how to swim and how to ride a bicycle.
No wonder you rise in the middle of the night
to look up the date of a famous battle in a book on war.
No wonder the moon in the window seems to have drifted
out of a love poem that you used to know by heart.
Billy Collins
